Sven Deblende is een man die altijd voor een ideaal opkomt. Vroeger voor de partij Spirit, nu voor de Syrische zaak. Als activist wil hij duidelijk maken wat het echte verhaal van de Syrische oorlog is. Daarom organiseert hij praatavonden waarop Syriërs zelf vertellen hoe het ginds is: Syrians on Syria. En hij organiseerde zelf al vijf demonstraties, maar heel veel volk komt daar niet op af. Toch geeft hij de strijd tegen onverschilligheid niet op.
Zijn ogen lichten op wanneer het over zijn bezigheden buiten het werk als bewakingsagent gaat. “Ik ben altijd maatschappelijk geëngageerd geweest. Ik heb op jonge leeftijd in een politieke jongerenbeweging gezeten als bestuurslid, bij Spirit.” Toen Spirit ophield met bestaan zocht Sven een ander doel om zijn energie op te storten. Samen met enkele andere initiatiefnemers regelt Sven “Syrians on Syria”, praatavonden waarop Syriërs vertellen hoe het echt is om te leven in een land in totale oorlog. Wanneer Sven daarover praat, komt zijn echte passie bovendrijven.
Regime creëerde extremisme
“Ik ben actief bezig met Syrië omdat ik er ooit op reis ben geweest, in 2007. Mijn eerste grote reis zonder mijn ouders. Je zag niet overduidelijk dat er iets aan de hand was in het land, maar je voelde het wel aan. Er werd ons gezegd dat we niets over politiek moesten zeggen en we geen foto’s moesten nemen van gevoelige sites of soldaten. Dus er was wel een zekere façade en daarachter konden we niet kijken. We konden niet zien dat er gevangenissen en folterkamers waren, maar die waren er wel.”
“De slechte toestand in Syrië is er al sinds de jaren ’80, maar het wordt niet uitgesproken.”
“In de stad Hama werd ons ook verteld rustig te zijn. De vader van Assad had die ooit platgegooid in de jaren 80 omdat er een opstand van de bevolking was. Assad verhielp dat meteen door mensen op te pakken en de stad te vernielen met bommen. Dus die slechte toestand was er al sinds de jaren 80. Maar dat wordt er niet uitgesproken.”
Met het project Syrians on Syria probeert hij het net wel aan te kaarten. Het onrecht dat Sven aanvoelt, weerklinkt in zijn stem, hij slaat een hoger en bevlogener tempo aan. “Wij willen vooral de boodschap brengen dat de familie Assad vooral de schuldige is in het verhaal, vroeger de vader en nu de zoon. In de media komt vooral IS of Daesh aan bod. Wat zij doen, is natuurlijk gruwelijk, ze gooien homo’s van torens en dergelijke. Maar als je naar de statistieken gaat kijken is het regime veel meer verantwoordelijk. Het regime is de echte oorzaak van dat conflict en heeft het extremisme eigenlijk gecreëerd.”
Vier man en een actie
“Dat komt heel weinig in de media: de geschiedenis van het regime, de dagelijkse bombardementen, de strategie van mensen uit te hongeren. Die harde beelden bereiken ons bijna niet. Nu focussen zde media inderdaad vooral op IS. Er is een tijd geweest dat die veel journalisten onthoofdden, dus dat haalde het nieuws. Daarom hebben de mensen de perceptie: ‘Die Assad is nog wel een goeie. Het is wat kiezen tussen pest en cholera.’”
“Wij proberen uit te leggen dat ten eerste Assad wel verantwoordelijk is voor veel schendingen tegen de rechten van de mens en oorlogsmisdaden. En ten tweede is er wel een andere weg, die van de gematigde krachten die we nooit hebben gesteund. Die zijn ondertussen veelal dood, opgepakt of gevlucht. Maar er zijn er nog en we moeten hen steunen.”
“De gematigde krachten zijn er. We hebben ze nooit gesteund.”
Voor Syrians on Syria was Sven al veel langer bezig met het conflict. “Ik heb ook acties georganiseerd in Antwerpen. In juni 2013 vond onze allereerste actie plaats: “Shine a light on Syria”. Toen waren we nog met vier man. Twee jaar geleden hebben we een actie gedaan over massacres, slachtpartijen. Ik wou dat sterk uitbeelden door in schildersoverall van de Brico op de grond te gaan liggen. Als er een chemische aanval is, dan zie je daarna die beelden van dode mensen die in witte doeken gewikkeld zijn. Dat wilden we uitbeelden.”
Frustratie
Het ongeloof is duidelijk af te lezen op het gezicht van Sven als hij denkt aan de onverschilligheid van veel Antwerpenaars. “Er zijn al 450.000 slachtoffers, bijna een half miljoen. En zes miljoen vluchtelingen plus interne verhuizingen. In totaal tien miljoen, dat is de helft van de bevolking. Ik voel dat wat daar gebeurt zulke catastrofale proporties heeft, het is zo’n humanitaire crisis. En toch zie je niets gebeuren in Antwerpen. Niemand die op straat komt en zegt: “Dat kan niet.””
“Toen ik in 2012 naar mijn eerste actie ging rond Syrië “Vague Blanche” in Brussel, dacht ik: ‘Waarom moet ik altijd naar Brussel gaan?, Antwerpen is een grote stad.’ Je hebt hier veel studenten, het moet toch mogelijk zijn dat wij hier iets doen voor Syrië? Ik heb toen met een paar man gesproken op die actie en zo is dat begonnen.”
Sven voelt zich alleen in zijn engagement. In Antwerpen zijn er amper anderen als hij die de situatie in Syrië belichten. “De organisatie AntwerpforPalestine heeft ook een keer een actie gedaan over Aleppo. En zij hebben wel een heel grote aanhang. Die actie op het Sint-Jansplein waren er bijna 400 mensen. En dat is goed, er waren heel veel Syriërs. Aan de andere kant is dat frustrerend. Ik heb al vijf acties georganiseerd en ik mag al blij zijn als er 40 man is.”
“Het is frustrerend voor mij dat ik al vijf acties in Antwerpen organiseerde en telkens blij mag zijn als er veertig man is.”
En de media?
Sven voelt zich genegeerd door de traditionele media. “Ik heb geen persoonlijke gegevens van journalisten, dus ik zou niet weten wie ik kan bellen. Ik tweet wel veel: @yvesdesmet, @rudivranckx, @weetikveelwie… en dan kondig ik aan dat er een event is. Soms krijg ik reactie van een journalist dat ze “het zullen doorgeven aan de redactie, veel komt daar niet van.”
“Toen we met de actie in de schilderspakken bezig waren, stopten er mensen om er even gewoon bij te staan. En er even over na te denken. Als dat lukt, is dat belangrijk en leuk. Maar het is heel moeilijk om mensen te vinden om op straat te komen. Als er bij Syrians on Syria of een ander event een journalist zou komen om het te filmen en erover te berichten zou dat interessant zijn, maar dat gebeurt niet.”
Geschreven door: Andreas Rotty
Foto door: Andreas Rotty
(Burger)Initiatief: https://www.facebook.com/syriansonsyriabelgium
